Co ma wspólnego cesarz i anime z incelami i amerykańską prawicą

Wzrost ideologicznego ekstremizmu, przemoc, rozpad więzi społecznych i rosnąca alienacja młodych napędzana przez technologie to nie tylko opis fenomenu amerykańskiego i europejskiego alt-rightu, ale także jego japońskiego odpowiednika. A może jest odwrotnie i to my podążamy za zjawiskami z Japonii?

Przegrana Cesarstwa Wielkiej Japonii w II wojnie światowej postawiła kraj przed przymusem zmiany nie mniejszej niż ta, która nastąpiła wraz z westernizacją państwa i społeczeństwa podczas epoki Meji (1868–1912), kiedy to przestarzałe struktury feudalne zostały zastąpione wzorcami przyjętymi z mocarstw europejskich wraz z ich strojami, obyczajami i instytucjami.

Narzucona w 1946 r. przez amerykańską okupację wojskową demokratyczna i liberalna konstytucja pozbawiła cesarza jego boskiego autorytetu, zaś jej pacyfistyczny w wymowie art. 9 ogłosił wyrzeknięcie się prowadzenia wojen, siłowego rozwiązywania sporów oraz utrzymywania sił zbrojnych (w praktyce od 1954 r. ich funkcję pełnią quasi-wojskowe Siły Samoobrony). Rola suwerena została przyznana narodowi, ograniczono władze imperatora do symbolizowania jedności. Wprowadzony został trójpodział władzy, kobietom nadano prawa wyborcze, zagwarantowano prawa człowieka, takie jak zakaz dyskryminacji i tortur.

Apel i rytualne samobójstwo

Ten stan rzeczy wraz ze ścisłym podporządkowaniem polityczno-wojskowym Stanom Zjednoczonym (Japonię nazywano odtąd „niezatapialnym lotniskowcem USA”) wzbudzał niechęć zarówno wśród japońskich prawicowych nacjonalistów wiernych przedwojennej monarchii, jak i narodowo zorientowanej lewicy socjalistycznej. Głosy te były jednak tłumione przez historyczne sukcesy gospodarcze (PKB Japonii...